Etter flere nedturer. 

Zastanawiam się dlaczego tak wiele ludzi tłumaczy przemoc w domu słowami "ja miałem gorzej". Nigdy tego nie rozumiałam. Dlaczego ktoś może czynić zło tylko dlatego, że sam tego doświadczył. I dlaczego odbija się to na najbliższych? Słyszałam te słowa wielokrotnie, w tym również od rodziców, jakby miało to cokolwiek usprawiedliwić. Te słowa nigdy nie sprawiły że poczułam się lepiej. 

Jak oddziałuje to na mnie w dorosłym życiu? Funkcjonuje normalnie, nie chcę mieć stempla ofiary, może nawet kiedyś mnie mijałeś, raz lub wielokrotnie, i pomyślałeś że to osoba bez większych przejść w przeszłości albo nie pomyślałeś nic, bo nie wyglądam tak jak przewiduje to stereotyp.

Prawda jest taka, że to wielka "zmora" mojego życia i dzieciństwa. I mimo że tych dobrych wspomnień było więcej, to niestety czas zaciera je a niezmienne pozostają tylko te wyryte w moim sercu, tak głęboko że boje się że zostaną ze mną na zawsze. Próbowałam różnych form terapii, rozmów, leczenia. Lecz jest to tak bolesny i ciężki proces, że zatrzymuje się praktycznie na samym początku. Moje ciało odmawia posłuszeństwa. Myśli zalewają moją głowę. Czuję się totalnie sparaliżowana jednocześnie nie umiem zatrzymać łez. Ostatnie lata dzieciństwa były dla mnie tak ciężkie, że do tej pory nie pamiętam wielu rzeczy, wspomnienia mieszają się i nie wiem co stało się pierwsze. Czuję się jak osoba która obudziła się ze śpiączki i której opowiedziano kilka ostatnich lat życia. Żyję cudzymi wspomnieniami. A przewijają się jedynie sceny w pomieszanej kolejności.

Ten blog nie miał być osobisty, miał być poparty informacjami z prawdziwych źródeł, bazującym na moich przeżyciach. Jednak czuję że to te osobiste doświadczenia zdobywają największe uznanie wsród innych ludzi.

Dlatego tym postem chcę pokazać dla dorosłych ludzi oraz ludzi takich jak ja. To zostanie z tobą na zawsze a ból choć będzie mniejszy nie zniknie, dlatego nie lekceważ tego i działaj jeśli masz taką możliwość. Zaalarmuj, a może zmienisz bieg wydarzeń dla wielu osób.