Chcesz zadać mi pytanie?BVdrugastrona@gmail.com


Alarmtelefon for barn og unge 116 111 eller 116111.no
Hjelpetelefon for alle 116 123
Rustelefonen 08588
AA anonyme alkoholikere 911 77 770
Kirkens SOS 22 40 00 40 eller SOSchat.no

Drogi tato

Drogi tato, to list którego nigdy nie przeczytasz. A jeśli nawet, nie będziesz wiedział że to list do ciebie.

Nie jest to pierwsza taka próba, było ich pare wcześniej. W burzliwym dzieciństwie gdy znalazłeś mój list pozostawiony na podłodze w pokoju gdy uciekłam z domu, lub skrycie napisany w moim pamiętniku, który później znalazłeś. 

Prawda boli ale niesie też nadzieję że coś zmieni, że będzie lepiej. Niestety to nie sprawdziło się u nas. A ja pozostawałam z jeszcze większymi wyrzutami sumienia. 

Nigdy nie rozumiałam dlaczego moje życie się tak potoczyło. Na początku byłam za mała by znaleźć jakiś głębszy sens. Wiedziałam że to złe, jednocześnie moja psychika nie do końca dawała sobie z tym radę. W końcu chodziło o dwójkę osób w moim życiu która znaczyła dla mnie wszystko. 

Widziałam twój pijany wzrok i wyraz twarzy, czułam woń alkoholu, może nawet kilkaset razy. Widziałam jak twoja ręka się unosi, zamyka w pięść i uderza. Słyszałam te wszystkie okropne rzeczy które kierowałeś do mamy. Krzyki. Hałas tłuczonego szkła, wywracanego stołu, rzuconej szklanki w ścianę, szarpanin. Klejąca się podłoga od rozlanego piwa, coli i wódki po przewlekana resztkami szkła. Na początku tkwiłam w tym sama jako ośmiolatka. Z biegiem lat mój wzrok spotykał również moje młodsze rodzeństwo i ich przerażone oczy wpatrujące się w cała sytuację. W kółko i w kółko. 

Nie wiem dlaczego biłeś, tłumaczyłeś to mamą, alkoholem, napiętą sytuacją i innym rzeczami. Jednak nigdy nie nazwałeś tego problemem. Może też dlatego nigdy nie miało to swojego oficjalnego końca. Próbowałam rozmawiać z tobą nie raz o naszej przeszłości, ale to tak jak byś nigdy nie rozumiał że skrzywdziłeś tym też nas - swoje dzieci. Uważasz, że nie było to tak częste, ani tak poważne, ani tak złe jak ja to pamiętam. Ale skąd możesz wiedzieć? To ja przez te wszystkie godziny się temu przypatrywałam, jako jedyna trzeźwa osoba stojąca z boku. Co ma znaczyć kiedy mówisz że nie trwało to ostatnie 8 godzin zanim zmęczenie i alkohol ostatecznie nie oddały was snu. A kolejnego dnia nie pamiętasz połowy rzeczy które się wydarzyły? Otóż ja pamiętam wszystko, i mimo że wymieszało się to z resztą moich wspomnień nie jestem w stanie wymazać tego z pamięci. 

Tato, minęło ponad 5 lat od kiedy los zechciał aby to wszystko się skończyło. Każdy obrał dziś własne drogi. I żaden z członków naszej rodziny dziś nie jest razem. Chciałam ci powiedzieć, że ja dalej pamiętam. 

Jakie uważam że miałam dzieciństwo? Złe, pozbawione troski, bezpieczeństwa i miłości. Nie mogę się pogodzić że tak wiele ludzi o tym wiedziało i nikt nie pomógł bezbronnym dzieciom w tym domu. Pewnie to cię zaboli, bo ty jak zawsze uważasz że to nie było codziennością. I zgadzam się z tym, jednak ja nigdy nie wiedziałam czy to już ten, a strach przed tym był moją codziennością.

Co chciała bym ci powiedzieć dziś? Że tego nie rozumiem. Że dalej cierpię. Że do tej pory boję się alkoholu. Że pijani ludzie mnie przerażają. A na dźwięk krzyków lub nagłego hałasu moje ciało jest w pełni gotowości, na wypadek kolejnej takiej nocy których w końcu było wiele. Jest mi przykro, że nigdy nie byłeś w stanie otworzyć oczu i zobaczyć problemu. To przez ten przeklęty alkohol, który jest z tobą do dziś. 

A ja chyba już poddałam się z myślą, że kiedyś będę dla ciebie ważniejsza niż on. 

Etter flere nedturer. 

Zastanawiam się dlaczego tak wiele ludzi tłumaczy przemoc w domu słowami "ja miałem gorzej". Nigdy tego nie rozumiałam. Dlaczego ktoś może czynić zło tylko dlatego, że sam tego doświadczył. I dlaczego odbija się to na najbliższych? Słyszałam te słowa wielokrotnie, w tym również od rodziców, jakby miało to cokolwiek usprawiedliwić. Te słowa nigdy nie sprawiły że poczułam się lepiej. 

Jak oddziałuje to na mnie w dorosłym życiu? Funkcjonuje normalnie, nie chcę mieć stempla ofiary, może nawet kiedyś mnie mijałeś, raz lub wielokrotnie, i pomyślałeś że to osoba bez większych przejść w przeszłości albo nie pomyślałeś nic, bo nie wyglądam tak jak przewiduje to stereotyp.

Prawda jest taka, że to wielka "zmora" mojego życia i dzieciństwa. I mimo że tych dobrych wspomnień było więcej, to niestety czas zaciera je a niezmienne pozostają tylko te wyryte w moim sercu, tak głęboko że boje się że zostaną ze mną na zawsze. Próbowałam różnych form terapii, rozmów, leczenia. Lecz jest to tak bolesny i ciężki proces, że zatrzymuje się praktycznie na samym początku. Moje ciało odmawia posłuszeństwa. Myśli zalewają moją głowę. Czuję się totalnie sparaliżowana jednocześnie nie umiem zatrzymać łez. Ostatnie lata dzieciństwa były dla mnie tak ciężkie, że do tej pory nie pamiętam wielu rzeczy, wspomnienia mieszają się i nie wiem co stało się pierwsze. Czuję się jak osoba która obudziła się ze śpiączki i której opowiedziano kilka ostatnich lat życia. Żyję cudzymi wspomnieniami. A przewijają się jedynie sceny w pomieszanej kolejności.

Ten blog nie miał być osobisty, miał być poparty informacjami z prawdziwych źródeł, bazującym na moich przeżyciach. Jednak czuję że to te osobiste doświadczenia zdobywają największe uznanie wsród innych ludzi.

Dlatego tym postem chcę pokazać dla dorosłych ludzi oraz ludzi takich jak ja. To zostanie z tobą na zawsze a ból choć będzie mniejszy nie zniknie, dlatego nie lekceważ tego i działaj jeśli masz taką możliwość. Zaalarmuj, a może zmienisz bieg wydarzeń dla wielu osób. 

Min historie, del 5.

Gdy wszyscy inni są ślepi na krzywdę dziecka, jedyna nadzieja tkwi w barnevernet. Tak było w moim przypadku. Ci którzy wiedzieli - nie chcieli się mieszać, ci którzy powinni coś zauważyć - nigdy nie zobaczyli, a ci którzy sprawiali krzywdę dziecku nadużyciem alkoholu i przemocą - nie chcieli przestać. 

Co powinno zrobić wtedy dziecko? Dziecko, które jest na emigracji i ma tylko rodziców i rodzeństwo? Gdzie wszyscy tkwią w tym samym problemie? Stworzenie więzi wymagają czasu, dlatego zagraniczne dzieci na emigracji często nie mają z kim podzielić się o problemach w domu. A każda kolejna awantura, każdy kolejny spożyty łyk alkoholu pozostawia ślady na psychice dziecka. 

Osiem lat, tyle lat tkwiłam w alkoholizmie moich rodziców zanim barnevernet wkroczyło w moje życie. Po zawiadomieniu wszystko potoczyło się szybko, pierwsze spotkanie ze mną przebiegło w szkole. Mimo poczucia winy, strachu i odpowiedzialności za los całej rodziny poczułam się wreszcie zauważona. W końcu ktoś dorosły uważa, że to co przeżywam w domu nie jest w porządku. Po ośmiu latach słuchania rodziny która mówiła "ja miałem gorzej, czasem tak bywa". Wtedy zaczęło się "undersøkelse", proces w którym barnevernet ocenia potrzeby oraz zaniedbania rodziny. Proces ten opiera się na wywiadach, odwiedzinach domowych, opiniach bliskich/ znajomych/ oraz różnych placówek (policja, szkoła, dentysta, pogotowie, szpital oraz inne). Wszystko po to aby uzyskać jak najbardziej możliwe całościowy obraz sytuacji. 

Jednak jak dobry obraz daje rozmowy z ustalonymi wspólnie wersjami rodziców, potocznie zła opinia o barnevernet wsród polaków, tłumacz na spotkaniu który ostrzega rodziców - tym samym wyrządzając wielką krzywdę dziecku, które chce mieć normalny dom i... dziecko na którym wywoływana jest wieczna presja, które jest odpowiedzialne za teraźniejszą sytuację w domu i od którego odwracają się właśni rodzice? Dziecko na którym znów spoczywa cała odpowiedzialność. 

Dlatego kłamałam, że wszystko jest dobrze. Nie ma przemocy, nie ma alkoholu, nie ma kłótni, krzyków, płaczu, bólu, nieprzespanych nocy. 

Barnevernet kontynuuje tak obserwacje przez kilka kolejnych miesięcy, łudząc się że wszystko jest dobrze. Zużywają znacznie więcej czasu na moich rodziców, mają częste spotkania, pytają o zainteresowania dzieci oraz o ich życie. Dziecko natomiast zostaje zapomniane, również wychowawca który wie o całej sprawie nie ma odwagi by spytać o coś więcej niż "wszystko w porządku?" co jakiś czas. 

Barn som opplever vold hjemme, ser verden litt annerledes. - Dzieci które doświadczają przemocy w domu, widzą świat trochę inaczej.

Depresjon.

Depresja jest schorzeniem charakteryzującym się obniżonym nastrojem, zainteresowaniem i radościąm utratą energii lub zwiększonym zmęczeniem. Według NHI między 15 a 25 procent wszystkich kobiet i około 10 procent wszystkich mężczyzn cierpi na depresję, która wymaga leczenia w ciągu ich życia. Jednak aż między 20 a 30 procent z nas doświadczy stanu depresyjnego raz lub kilka razy w swoim życiu. Mówi się, że depresja jest normalna, że można z niej wyjść. Ale jak tak naprawdę ona wygląda? Mimo iż tak wiele ludzi z nas jej doświadcza pozostaje dalej tematem tabu. I w kółko słyszymy wyczytane już regułki. 

Pojawiło się przekonanie, że depresja to nie choroba, że to tylko ludzki wymysł. Jednak może ona prowadzić do poważnych schorzeń a w najgorszym razie do utraty życia. Depresja dopada coraz częściej młodych ludzi, nawet w wieku nastoletnim. Żyjemy coraz szybciej, polepszony status życia często nas gubi i zapominamy co jest najważniejsze. A problemy naszych bliskich czy nawet dzieci nie są "duże" lub są tylko wymysłem. 

Pamiętajmy, że depresja nie jest wyborem. A osoba która posiada depresje potrzebuje pomocy. Nie bądź obojętny. Nie zostawiaj swojego dziecka z tym problemem, bo później może być za późno. 

Niżej film odzwierciedlający depresje, trwa on 3 minuty, dla innych wiele miesięcy czy nawet lat.

Jak dobrze rozumiesz swoje dziecko?

Din utvei

Dinutvei.no  to strona gdzie możesz znaleźć pomoc jeśli jesteś ofiarą przemocy lub maltretowania. Strona ta jest zarówno poradnikiem jak i zbiorem informacji gdzie możesz uzyskać pomoc blisko twojego miejsca zamieszkania. Strona ta jest również dostępna w języku polskim tu. 

Strona porusza takie tematy jak: przemoc fizyczna i psychiczna, gwałt, zmuszanie do małżeństwa, pomoc adwokacką czy odszkodowanie.

Tu możesz znaleźć pełną listę możliwych aparatów pomocy, wraz z takimi informacjami jak: badanie, czasy otwarcia,  czy potrzebujesz skierowania oraz inne.

Pamiętaj, że aby uzyskać pomoc to ty musisz zrobić pierwszy krok. Nie pozwól aby tobie lub twoim bliskim działa się krzywda.

Krisesenter znajdziesz w wielu miastach w Norwegii, to miejsce gdzie znajdziesz schronienie i dach nad głową. Pracownicy mają obowiązek tajemnicy a adres pozostanie tajny. Możesz liczyć tam również na pomoc w biurokracji. Oferta ta jest bezpłatna. 

Krisesenter są oddzielne dla kobiet oraz mężczyzn, którzy doświadczyli przemocy lub maltretowania i potrzebują schronienia.

#KjærePappa


#KochanyTatusiu to propaganda która pokazuje naruszenia cielesne oraz przemoc, której doświadczają kobiety i dziewczyny w swoim życiu.
Przemoc wobec kobiet jest jednym z najbardziej rozpowszechnionym przypadkach łamania praw człowieka na świecie. Aż jedna na trzy kobiety doświadczy przemocy w swoim życiu. 

Propaganda przedstawia prośbę nienarodzonej córki do swojego ojca. Poznamy historię jej życia oraz relacje z chłopcami/ mężczyznami. Historia ukazuje ¨zwyczajne¨ sytuacje, z którymi spotkali się również większość z nas. Filmik okazuje również jak te ¨zwyczajne¨ z pozoru sytuacje mogą prowadzić do poważnych sytuacji.

Kluczowe w filmiku jest ¨drogi tato¨ które powtarzane jest wielokrotnie. Budząc tym samym ostre emocje.

Dziewczyna przechodzi przez mobbing, gwałt oraz przemoc, by na samym końcu filmiku poprosić aby nie pozwalał na sprośne żarty czy złe traktowanie kobiet - bo kiedyś ktoś może uwierzyć że tak jest naprawdę.

Tkwisz w związku a gdzie panuje przemoc? Skontaktuj się z Krisesenter w twoim miejscu zamieszkania (kliknij tu aby znaleźć Krisesenter najbliżej ciebie). Zapewnią ci pomoc adwokacką,  psychologiczną, bezpieczeństwo, dach nad głową, wyżywienie oraz pomoc ekonomiczną jeśli tego potrzebujesz. Adres jest tajny dla zarówno mieszkańców jak i obcych ludzi, zadzwoń aby dostać pomoc. 


Film można obejrzeć za równo po norwesku, jak i po angielsku z polskimi napisami. Zapraszam do podzielenia się przemyśleniami w komentarzach.

Politidrøm

Marzenie bycia policjantem nie jest marzeniem każdego dziecka. Czasami po prostu dzieci się nim stają, nie z własnego wyboru a w wyniku powstałej sytuacji. Pełni nadziei że to coś zmieni. Dlaczego tak często rodzice są ślepi na cierpienie dziecka? 

Na krzyki, płacz i nieprzespane noce. 

Dajmy naszym dzieciom bezpieczny dom, niech sami wybiorą kim chcą być. A w okresie dorastania... niech będą dziećmi. Przykre doświadczenia nieodwracalnie zmieniają ich charakter. 

Nie pozwólmy aby to życie za nas wybierało. Kłótnie i awantury, których nie chcemy, nie dajmy alkoholowi zawładnąć naszym życiem. Bo to nasze czyny i wybory. Stan upojenia czy złość to również nasz wybór.

A ty? Co dziś wybierzesz? Co wybrało by twoje dziecko? 

13 reasons why

13 reasons why lub '' 13 powodów'' to serial o nastolatce, która zmaga się z problemami życia nastoletniego. Z pozoru błahostek, lecz ich skutki niosą za sobą ogromne konsekwencje. Konsekwencje najwyższej wagi - życia. Na samym początku serialu dowiadujemy się iż główna aktorka popełniła samobójstwo, a 13 odcinków to 13 powodów dlaczego to zrobiła. 

Serial skupia się na zwykłych problemach jak i również na przykrejszych doświadczeniach. W ten sposób możemy poczuć i zobaczyć co dzieje się w głowie młodych osób oraz do czego może to doprowadzić. W tej sytuacji system społeczny zawodzi a ostatnia nadzieja razem z nim. 

Serial ten nie ma nic wspólnego z nadużyciem alkoholu lub przemocom w domu, lecz pokazuje jak intensywnie odczuwane są emocje wsród młodych osób. Jak wielki to ma wpływ oraz jak zmienia się ich życie. 

Serial może być bardzo intensywny i nie zaleca się oglądanie go przez osoby, które mają depresje.  Film zawiera też bardzo dramatyczne sceny.

Pamiętaj aby szukać pomocy jeśli jej potrzebujesz. Na stronie hjelptilhjelp.no możesz znaleźć pomoc psychiczną w twoim miejscu zamieszkania. To pierwszy krok jest najtrudniejszy, a zarazem kluczowy. 

W Norwegii w 2010 roku odnotowano 548 samobójstw - to ponad 3 razy więcej niż ludzi którzy tracą życie w wypadkach. Na całym świecie rocznie samobójstw popełnia około milion osób. 

Snakk til meg, ikke om meg.

Ile razy przeszedłeś obojętnie obok dzieci o które byłeś zmartwiony? Ile razy minąłeś rodzica od którego pachniało alkoholem? Ile razy słyszałeś już krzyki dziecka z sąsiedztwa? Może nawet w tym samym domu? 

Nikt nie chce zawiadamiać niepotrzebnie i sprawiać problemów normalnej rodzinie. ¨Przecież wyglądają na szczęśliwych.¨  ¨Każdy czasem się kłóci.¨

A teraz ile razy mówiłeś o tej dziewczynce/ chłopcu komuś innemu? Kolejny raz są w twoich myślach a ty fałszywie się przekonujesz, że to napewno nic.  Dlaczego nie powiesz czegoś do nich? Zacznij od tego jak się czuje. Dzieci są lojalne i same nie przyjdą prosić o pomoc. To ty jako dorosły powinieneś interweniować gdy dziecko jest krzywdzone. Urazy psychiczne zostają na zawsze, one się nie goją. 

Kolejnym razem gdy znów usłyszysz krzyki i płacz z tego domu obok... gdzie mieszka ta dziwna rodzina... Zareaguj. Może zapobiegniesz wielkiej krzywdzie i dasz mi bezpieczne dzieciństwo. 

U mnie nikt nigdy nie zareagował. Sąsiedzi byli głusi, członkowie rodziny ślepi a nauczyciele zapracowani. Krzyk o pomoc zajął mi 8 lat.  

Høst, regn og korte dager.

Jesień - deszczowe, krótkie i ciemne dni przypominają mi chwile które tak bardzo chcę zapomnieć. Powiew zimnego powietrza który przynosił ze sobą niepewność, strach oraz niepokój. Zimne ściany i grube swetry w które się wtulałam aby znaleźć schronienie. Swetry które wchłonęły tyle słonych łez. 

Ludzie mówią, że rany się zagajają, że po pewnym czasie czujesz mniej. Mój strach powraca za każdym razem gdy usłyszę głośniejszy dźwięk, krzyk ludzi czy odgłos tłuczonego szkła. W tych chwilach wszystko powraca a ja przeżywam to wszystko od nowa. I tak setki razy. 

Rany się nie goją. Dziecko które od najmłodszych lat jest narażane na nadużycie alkoholu czy przemoc w rodzinie na zawsze będzie pamiętało. Każdy ruch, każda myśl - ona pozostaje na zawsze.

Liczenie szklanek oraz odliczanie ile godzin zostało do rana, aby to wszystko się skończyło, przynajmniej na pare godzin... 

Całe zło skrywa się w mroku. Depresja temu sprzyja i pcha dorosłych alkohol, tym samym odpychając od siebie swoje własne dzieci. I nawet jeśli myślimy, że to w porządku, że dziecko nie widzi, przecież jesteśmy dorośli - pamiętajmy, że to dziecko zostaje skrzywdzone najbardziej. Granica między miłością i zaufaniem do rodzica oraz strachem i niepewnością jest bardzo cienka. Tak cienka, że czasem nawet nie zauważamy kiedy ją przekraczamy. Pewnego dnia po prostu wszystko się zmienia i już nigdy nie będzie takie samo. Skąd wiem? Bo ja dalej nie potrafię znaleźć 8-letniej szczęśliwej dziewczynki, którą kiedyś byłam. W jednej chwili stałam się dorosłym, który musi wziąć odpowiedzialność.

Czyny moich rodziców zmieniły mnie w wiecznie ostrożną, cichą i dużo myślącą osobę. Rozważanie każdej decyzji i doszukiwanie się problemów gdzie ich nie ma. To moja przeszłość na która nie miałam wpływu mnie ukształtowała Teraz to część mnie. To ja.

Tak często słyszę, że jestem dojrzała jak na swój wiek, gdyby tylko wiedzieli...

Er jeg avhengig av alkohol? 

Kiedy ktoś ma problem z alkoholem? Kiedy można nazwać nawyk uzależnieniem a osobę alkoholikiem?
W Norwegii aby móc postawić diagnozę ICD-10 (syndrom uzależnienia od psychoaktywnych substancji i spożytkowanie w sposób szkodzący zdrowiu). Diagnozę tą można stwierdzić gdy trzy lub więcej kryteriów występuje równocześnie w przeciągu roku.

Między innymi: 
- silne pragnienie lub poczucie przymusu do spożycia substancji
- problem z kontrolowaniem spożycia substancji (rozpoczęcia spożycia, ukończenia spożycia lub ilości)
- zwyższona tolerancja, która sprawia, że zwiększenie spożycia dawki alkoholu jest konieczne by uzyskać ten sam efekt, które wcześniej dawały mniejsze dawki
- uczucie rosnącej obojętności wobec innych zainteresowań lub przyjemności wynikającym z użytku substancji psychoaktywnych. W zamian użycie więcej czasu na zdobycie/ zażycie substancji lub dojście do siebie po ich użyciu.
- Kontynuacja zażywania substancji pomimo wyraźnych problemów zdrowotnych tuż po zażyciu substancji (uszkodzenie wątroby, okresy depresyjne lub zmniejszonych funkcji rozpoznawczych) po czym można stwierdzić, że użytkownik był lub można oczekiwać, że był iż jest świadomy rozmiaru szkody.


Wszystkie informacje zaczerpnięte są ze strony: http://www.rustelefonen.no/fakta-om-alkohol/alkohol-og-avhengighet/ 

Masz problem z alkoholem? Możesz zadzwonić anonimowo pod numer 915 08 588 - Rusetelefon, lub rozpocząć darmowy czat na http://www.rustelefonen.no/

Pomoc możesz również uzyskać o twojego lekarza rodzinnego (fastlege). 
By sprawdzić kto jest twoim lekarzem, lub zmienić lekarza rodzinnego: https://minhelse.helsenorge.no/bytte-fastlege?

La barn være barn

Pozwólmy dzieciom zostać dziećmi. Krótki film pokazujący młode rodzeństwo, gdzie ich matka jest alkoholiczką. Siostra musi wziąć odpowiedzialność za siebie oraz młodszego brata, obowiązki w domu oraz szkołę. Filmik doskonale pokazuje co dzieje się w głowach dzieci, ile myśli przechodzi im przez głowę oraz jak szkodliwe jest to dla ich rozwoju. 

''Hvem kan hjelpe Jesper'' oraz ''... og hvem ser Johanne'' daje bardzo dużo do myślenia oraz przedstawia punkt widzenia z różnych perspektyw. 

Pamiętajmy, że dzieci w większym stopniu przeżywają sytuacje emocjonalnie - w przeciwieństwie do dorosłych osób. Takie sytuacje mogą być kluczowe w dojrzewaniu i rozwoju dziecka, z którymi dziecko będzie się musiało zmagać przez większość lub nawet całe swoje życie. 

Zbyt wielka odpowiedzialność zostawiona na barkach dziecka jest dosyć często bagatelizowana przez rodziców - szczególnie polskiego pochodzenia przebywających za granicą. Dzieci są lojalne i uległe i zrobią wszystko by odciążyć swoich rodziców. Z czasem jednak obowiązków może być coraz więcej, obowiązków które wcale nie muszą być duże lub wymagające, oczami rodziców. Tłumaczenie listów, wiadomości, informacji poprzez uczestniczenie w wywiadówkach, wizytach u lekarza, rozmowach telefonicznych, obowiązkach w domu, szkole i tych wszystkich innych ''mniejszych'' rzeczach ''przy okazji''. Nie pomijając noszenia odpowiedzialności za trudną sytuację w domu, które bardzo często przytrafiają się polakom na emigracji. 

Alkohol, kłótnie, nieobecność jednego lub dwoje rodziców, problemy ekonomiczne lub problemy w pracy, wszystko to przenosi się na sytuację w domu, co najbardziej odbija się na dzieciach. 

Dlatego ważne jest aby w porę zainterweniować i zacząć działać nim dana sytuacja przerośnie całą rodzinę. 

Więcej niż co 4-te dziecko w Norwegii ma rodziców którzy nadużywają alkoholu, lub mają psychiczne problemy. - Po więcej informacji odsyłam do wpisu z listopada 2017 ''Mer enn hvert fjerde barn''. Po obejrzeniu tych dwóch filmów zastanówmy się jeszcze raz, kto pomógłby Johanne i Jesper gdyby nie było barnevernet? 

Min historie, del 4

Czas leciał. Z dokumentów, które odzyskałam rozmowa ze mną odbywa się dokładnie 2 miesiące po uzyskaniu zgłoszenia. Dużo wcześniej rozmowa odbyła się z moimi rodzicami... z osobna. 

Niestety, nasza rodzina zużyła naszą ''szansę'', jeszcze przed wysłaniem bekymringsmelding do barnevernet. Szansa na lepsze życie. Wszystko wróciło do codzienności. To właśnie wtedy czułam, że nasza rodzina nie dostanie już drugiej szansy, dlatego milczałam. Założyłam kolejną maskę - tą którą pare dni wcześniej zdjęłam z nadzieją, że już nigdy nie będę musiała po nią sięgać. 

Miałam swoje wzloty i upadki, ostatecznie barnevernet uwierzyło, że jest lepiej. A nocami, w czterech ścianach, unosił się zapach alkoholu, krzyki, odgłosy tłuczących się kieliszków, wyzwiska, płacz oraz bijatyki. Były to długie noce, choć bardzo chciałam zamknąć się w pokoju, myśleć o czymś innym to jednak coś mi nie pozwalało. Byłam tam, przy nich, od początku do końca, zawsze. Próbując uspokoić atmosferę. Mała dziewczynka, która szybko musiała wydorosnąć.
Teraz wiem jak bardzo było to dla mnie złe, te wspomnienia nigdy nie pozwalają mi zapomnieć. 

Po wielu godzinach, często nad ranem, nadchodził wreszcie czas gdy mogłam wrócić do swojego pokoju i się położyć. Oczywiście nie było to proste, zawsze otwarte drzwi, nigdy nie miałam pewności czy to już koniec. Bardzo często się myliłam. Opadałam z sił. Potem przychodził czas na sen, zmysły były tak wrażliwe, że często budziłam się od najcichszego dźwięku. Po kilku godzinach snu wycierałam łzy i zakładałam maskę. 

Tak wyglądało moje dzieciństwo od kiedy pamiętam, bo aż 10 lat, zanim mogłam zacząć swoje własne życie. Wiem jak wiele dorosłych i dzieci jest w tej sytuacji, byłam jednym z nich.
Czy barnevernet mi pomogło? Myślę, że nie. Uważam, że zbagatelizowali sytuację.
Czy uważam, że barnevernet to zła instytucja? Mają długą drogę do uzyskania wystarczających kompetencji, ale gdyby nie barnevernet, tak wiele dzieci nie dostało by pomocy, której potrzebuje. 

Pod tym wpisem umieszczam historię pewnej młodej dziewczyny, która zmaga się z problemami w domu, w której wiele ludzi może się rozpoznać. Część druga filmu ReMoved. 

Poprzednio podałam link to części pierwszej, tu można ją znaleźć:  https://www.youtube.com/watch?v=lOeQUwdAjE0&t=377s  

Loggføring

Po wielu miesiącach czekania w końcu się udało. Dostałam kopie wszystkich dokumentów, które znajdywały się w mojej teczce w barnevernet. Trzy piętra schodów pełne okrutnych wspomnień. Poznałam własną historie od nowa, z tylu lat wstecz. Los chciał, że trafiłam na tą samą osobę, która zajmowała się naszą rodziną. Spotkanie po tylu latach, obie wiedziałyśmy, że wszystko poszło źle a przecież było tak obiecująco. 

W raportach pisze głownie że wzbudzam zaufanie, pokazuje znaki że jest lepiej oraz iż barnevernet postanawia mi wierzyć. A tak naprawdę było bez zmian. Było wiele spotkań, a ja po każdym z nich liczyłam, że może jednak coś dostrzegą. Dokumenty pokazują ile czasu barnevernet zużyło na spotkania z moimi rodzicami - w nadziei na to iż to pomoże. A ja jako dziecko byłam poświęcona samej sobie. W raportach poruszana jest kwestia na jak duże niebezpieczeństwo jestem nastawiona, oraz rozważanie przejęcia opieki nade mną. Jednak to nigdy się nie dzieje. 

Historia ta kończy się dramatycznie, po kluczowym incydencie postanawiam sama zakończyć kontakt z barnevernet, jako niepełnoletnia. 

Min historie, del 3.

Stało się, tego jednego dnia moje życie odwróciło się do góry nogami. Poprosiłam o pomoc w szkole, po pewnym czasie, do naszego życia wkroczyło barnevernet. Sytuacja w domu trwała wiele lat i była poważna. Jak każdy polak w Norwegii słyszałam wiele strasznych historii, obawiałam się najgorszego...

Nie było tu mowy o błahych zaniedbaniach typu; brak kurtki, smutek, zabranie telefonu czy wiele innych błahostek, które do tej pory krążą wśród nas polaków. Niestety...

Nasza rodzina rozpadła się na krótki czas, by potem znów do siebie wrócić. Również wtedy barnevernet nie wtargnęło i nie odebrało dzieci. Pamiętam wiele spotkań, rozmów, dokumentacji. Spotkania w szkole, w domu ale również spotkania tylko z poszczególnymi członkami rodziny w stosunku do wybranego programu. Toczyło się to mniej więcej przez rok. A nasz dramat trwał dalej. 

Jako przestraszona nastolatka pamiętam wieczną nieufność, brak wiary ze strony rodziców i zarazem strach. Tak bardzo chciałam uzyskać pomoc. Ostrożność kazała mi przemyśleć każde słowo zanim zostało ono wypowiedziane. Nie jeden raz musiałam tłumaczyć słowa, listy czy rozmowy. Coś co sprawiło, że odpowiedzialność za całą rodzinę spadła na mnie. Poczucie winy coraz bardziej się wtedy pogłębiało. 

Czułam się wiecznie... niezrozumiana i inna.

Lider i stillhet...

Samookaleczenia wsród dzieci znacznie wzrosły przez ostatnie lata. Dzieci te nie radzą sobie z poczuciem winy, wstydem i czują się bezradne, często też nie wiedzą w jaki inny sposób poradzić sobie ze złością. Tylko połowa przyznaje się do samookaleczenia. 

Samookaleczanie się jest desperacką próbą odciążenia wewnętrznego bólu. 

Według Mette Ystgaard w raportażu na dinside.no ciężko jest dostrzec dzieci które się okaleczają. Wszyscy są różni oraz dają różne sygnały. Niektórzy się izolują inni są spokojni oraz bardziej otwarci. Brak nadziei, lęk oraz niskie poczucie własnej wartości mogą być częścią problemu. 

Jeśli masz podejrzenia lub martwisz się o kogoś, pokaż że się przejmujesz. Zapytaj i pokaż troskę, zarazem unikaj oceniania czy moralizowania. Wysłuchaj i pokaż chęć do wysłuchania. To może znaczyć tak dużo dla drugiego człowieka...

Nie bójmy się zainterweniować lub skontaktować z odpowiednimi organizacjami. Zastanówmy się jeszcze raz ile zła czekało by gdyby nie barnevernet? A może nie było by różnicy?

Min historie, del 2.

Od mojego pierwszego spotkania z barnevernet mineło już 5 lat. Jaki wpływ mieli oni na moje życie? Byłam wtedy tylko małym dzieckiem, które potrzebowało pomocy. Niosłam na barkach dużo odpowiedzialności, strachu, poczucia winy oraz wstydu. Ale zanim to nastąpiło robiłam wszystko by zwrócić na siebie uwagę dorosłych....

W wieku 14 lat po raz pierwszy się okaleczyłam. Chciałam na siebie zwrócić uwagę, pokazać jak bardzo mi ciężko. Tej samej nocy zobaczyli to rodzice. Jakie skutki to przyniosło?
Długa rozmowa zakończona zostawieniem 14-letniego dziecka z jeszcze większym poczuciem winy. A przecież to sytuacja w domu mnie zabijała.

Zaczęłam uciekać z domu, niejednokrotnie zostawiając długie listy jak bardzo mi źle, lub jak bardzo zostałam zraniona. Bezskutecznie.

Przestałam czuć, rzeczy zaczęły mi się wydawać obojętne. Jedyne uczucie jakie odczuwałam to smutek i strach. Ogromny smutek, który stał się bliskim przyjacielem.

Nie jednokrotnie chciałam porozmawiać z psychologiem, psychiatrą, kimkolwiek... jednak bałam się o losy mojej rodziny. Wiedziałam, że barnevernet wtargnie w nasze życie. Ostatecznie jednak nie miałam wyboru.

Normalna a patologiczna rodzina...

Nie raz spotkałam się z opinią ludzi, że barnevernet pozostawia ¨patologiczne¨ rodziny w spokoju, a podejmuje drastyczne środki u normalnych rodzin. Ale kiedy rodzina jest normalna? Jaki jest wzór na idealną rodzine? I jaka jest różnica oczami dziecka? 

Czy normalna rodzina to ta, gdzie oboje rodziców ma pracę, je wspólnie obiad, wyjeżdża wspólnie na wakacje i wygląda na szczęśliwą? Bo jeśli tak wygląda ¨normalna rodzina¨ to moja taką była. Mimo to, znajdowało się tam dziecko, które rozpaczliwie szukało pomocy i nie radziło sobie z codziennością. A problemy narastały...

Selvmord og selvmordsforsøk

Samobójstwo w Norwegii jest wynikiem samookaleczenia oraz pragnienia śmierci. W 2015 roku samobójstwo popełniło 400 mężczyzn oraz 190 kobiet. Razem 598 samobójstw, z czego tylko 10% to wypadki samochodowe. 

Według reportażu NHI, aktualizowanym ostatnio w czerwcu 2017 roku między 4000 a 6000 osób w Norwegii próbuje odebrać sobie życie każdego roku. Trzy razy więcej kobiet niż mężczyzn.

Selvmordforsøk hos barn og ungdom

Prawie 1/3 dzieci oraz nastolatków przyznaje, że miało kiedyś myśli samobójcze. Jeden na dziesięć nastolatków próbował się zranić, najczęściej nigdy nikomu o tym nie mówiąc.

Samobójstwo stało się najczęstszym powodem śmierci wśród chłopców oraz młodych mężczyzn w Norwegii. Co odpowiada 27% z wszystkich śmierci w 1998 u mężczyzn, oraz 24% z wszystkich śmierci w 1998 u kobiet. 

W 2015 roku odebrało sobie życie 6 dziewczyn oraz 13 chłopców, poniżej 20 roku życia. 

Jeśli zauważyłeś niepokojące zachowanie u twojego dziecka, lub jeśli masz myśli samobójcze, możesz zadzwonić na Alarmtelefonen pod 116 111 (polączenie jest niewiążące i darmowe). 

Alkoholmisbruk, hvordan kan det ramme barna?

Bezwładność. Dzieci które wychowują się w domu gdzie rodzice nadużywają alkoholu, uważają, że nie możliwe jest znalezienie pomocy. Często ponieważ czują, że nie będą zrozumiane lub brakuje im odwagi. W ten sposób pozostają w sytuacji stałej presji psychicznej. 

Dzieci w późniejszym wieku

Dzieci w późniejszym wieku, które doświadczyły lub doświadczają nadużycia alkoholu u rodziców, mają często problemy relacyjne, niskie samopoczucie, trudności z wyrażaniem uczuć, tłumienie radości i smutku oraz nadmierne zrozumienie/ próby zrozumienia innych. 

Poczucie winy oraz wstydu mogą być uciążliwe przez lata.

Niektórzy mogą również doświadczyć choroby psychiczne typu: depresja, napady lęku, zaburzenia  odżywiania a nawet myśli samobójcze a nawet próby samobójcze.

Czy chcesz żeby twoje dziecko tego doświadczyło? 

Tu możesz znaleźć pomoc jako rodzic, który jest uzależniony od alkoholu lub innych używek: anonymealkoholikere.no/2/ lub blakors.no/alkohol-og-rusbehandling/

Tu możesz znaleźć pomoc jako dziecko, które doświadczyło nadużywania alkoholu lub innych używek przez rodziców: blakors.no/kompasset/

Pamiętaj, że wiele dzieci może odczuć tego typu objawy przy uzyskaniu starszego wieku, przeprowadzki a nawet przy zajściu w ciąże. 

Trygg oppvekst

Bezpieczne dzieciństwo to coś na czym barnevernet zależy najbardziej. Dorastanie w przemocy może uszkodzić mózg dziecka, mogą to być problemy z pamięcią, koncentracją lub kontrolą nad emocjami. Kiedy ktoś ma podejrzenia o zaniedbaniu dziecka (fizycznego lub psychicznego) może to zgłosić poprzez bekymringsmelding. Osoba może pozostać anonimowa, nie musi mieć również dowodów - to barnevernet jest odpowiedzialne za zbadanie sprawy oraz podjęciu odpowiednich kroków. 

Wspominałam o tym we wcześniejszych wpisach (Hjelpe tiltak) jaką pomoc od barnevernet mogą dostać rodzice. Lub jeśli pomoc nie odnosi zamierzonych efektów (Avsluttet tiltak), barnevernet może wystąpić o przejęcie praw rodzicielskich i tym samym odebrać dziecko. Powodem może być narażenie na przemoc lub gdy rodzice nie są w stanie zapewnić dobrej opieki dzieciom. 

Po podjęciu decyzji o odebranie praw rodzicielskich oraz odebranie dziecka, zostaje złożony wniosek do Fylkesnemda (odpowiednik zarządu powiatu) do socialnych spraw. To Fylkesnemda podejmuje ostateczną decyzje. 

Informacje są wzięte z filmiku na Youtube zrobionego przez Redd barna

ReMoved

Przemoc, alkohol, zaniedbanie, dom zastępczy. Ile zła czekało by na dzieci gdyby nie barnevernet? Wzniecają więcej zła, a może je gaszą? 

Pragnę przedstawić krótki filmik na który trafiłam pare miesięcy temu, za każdym razem wywołuje u mnie silne emocje...

Filmik ma na celu poszerzenie wiedzy oraz zrozumienie emocji u małego dziecka. Myślę, że nie potrzeba tu komentarza, filmik doskonale odzwierciedla wszystkie emocje, myśli, uczucia.

Zapraszam do podzielenia się swoimi przemyśleniami w komentarzach.

Możliwość włączenia polskich napisów w filmiku. 

Hjelpetiltak avsluttes

W niektórych przypadkach ¨środek pomocy¨, który został wprowadzony przez barnevernet może trwać nawet pare lat. Może to być środek w postaci; osoby kontaktowej, tymczasowy dom dla dziecka u rodziny lub znajomych (avlastningshjem), przedszkole itd.

Barnevernet oceni czy środki pomocy są odpowiednie i czy warto je kontynuować. Celem jest umocnienie funkcji rodzicielskich. W sytuacjach gdzie tiltak nie dają oczekiwanych rezultatów oraz nie są już odpowiednie, barnevernet może rozważyć opcję o przejęciu władzy rodzicielskiej nad dzieckiem. -Barnevernloven § 4-12. 

Więcej na temat innych środków pomocy można znaleźć tutaj.

Litt av min historie...

Jak wyglądały pierwsze kroki barnevernet w moim życiu? Jak to się zaczeło i czy moje zdanie się liczyło?

Kolejna ciężka, nieprzespana noc. Czuję wyraźny zapach alkoholu w powietrzu. Szkła po rozbitych kieliszkach, oraz klejąca się podłoga po rozlanym alkoholu. Zaschnięte łzy na policzkach i zdarte gardło od krzyków. Rozszerzone źrenice i zmęczone oczy. Szybko bijące serce i oczy które widziały za dużo... po raz kolejny.

Takich nocy było w moim życiu wiele. Jednak z każdą kolejną uczucie bezradności i strachu zabijało mnie. Moje krzyki były głośne, jednak za każdym razem zbyt za ciche dla sąsiadów. Moje oczy były spuchnięte od zmęczenia, jednak sprytnie oszukiwały nauczycieli, znajomych, sąsiadów. 

Było źle, straciłam nadzieję, że kiedykolwiek mogę być szczęśliwa. A potem mijały dni i nasza rodzina znów sprawiała pozory szczęśliwych. 

Po 8 latach to ja poprosiłam o pomoc. Poprzez kolejne nowe osoby trafiłam na barnevernet. Usłyszeli wszystko, bez dziwnych ubarwień. Usłyszeli opinie 15-letniego dziecka...

Nie wtargnęli wtedy do domu, nie zabrali ani mnie, ani mojego młodszego rodzeństwa. Nie śledzili w szkołach, nie namawiali do zmiany decyzji. Oni... słuchali. Przychodzili z radami, próbowali pouczać rodziców. A sytuacja nie zmieniała się, kolejne noce, a ja byłam coraz bardziej zmęczona. Zmęczona tak bardzo, że nie potrafiłam już prosić o pomoc....

Hjelpetiltak

Po odebraniu bekymringsmelding oraz po okresie badawczym, barnevernet decyduje o działaniach jakie zostaną podjęte. Pod uwagę zostaje wzięta opinia wszystkich stron, opisanych w ¨Undersøking¨. Sprawa może zostać również zawieszona jeśli nie ma podstaw do dalszego działania. 

Sam okres badawczy nie powinien trwać więcej niż 3 miesiące. 

Przy podjęciu dalszych działań mogą one być bardzo różnorodne. Może to być pomoc przy miejscu w przedszkolu, zapewnienie osoby kontaktowej, kursy lub inne oferty które pomogą odciążyć rodziców. Hjelpetiltak są początkowo dobrowolne, co oznacza, że rodzic sam może wybrać z jakiej oferty zastosuje.  - Barnevernloven § 4-4. 

Jednak gdy rodzic odmówi działań, które barnevernet uzna za konieczne, może wystąpić o przejęcie władzy rodzicielskiej. - Barnevernloven § 4-12.  

W przypadku gdy dziecko skończyło 15. rok życia, ma prawo do własnej decyzji. Co oznacza, że rodzice nie mogą zastosować/ zdecydować o środku pomocy, któremu dziecko się sprzeciwia.

Vold i barndommen 

8% doświadczyło przemocy pomiędzy rodzicami. 

Według badania przeprowadzonego przed Mossie og Steffansen z 2016 roku. 

Dzieci oraz nastolatki, które doświadczyli przemocy pomiędzy rodzicami są 14 razy bardziej narażone na późniejsze bycie ofiarą przemocy. 

Co odpowiada 1 na 4 osoby, które w późniejszym życiu doświadczają przemocy partnerskiej. 

Dla porównania 1 na 15 osób, które w dzieciństwie nie doświadczyły przemocy pomiędzy rodzicami, doświadcza przemocy partnerskiej. 

Przemoc w domu może mieć konsekwencje na neurologiczny, poznawczy oraz emocjonalny rozwój a także na zdrowie psychiczne. Innymi negatywnymi konsekwencjami może być: problemy ze snem, wycofaniem społeczne, problemy z koncentracją oraz agresją. 

Milczenie

86% dziewczyn oraz 63% chłopców zawiadomiło o tym że doświadcza przemocy. Tylko 43% w przypadku dziewczyn oraz 30% w przypadku chłopców zawiadomiło pracowników służby zdrowia (pielęgniarka szkolna, lekarz, psycholog, dentysta itd). 

Mer enn hvert fjerde barn i Norge...

Więcej niż co czwarte dziecko w Norwegii dorasta w domu gdzie jeden lub dwoje rodziców ma problemy psychiczne lub problemy z alkoholem na tyle poważne, że mogą mieć wpływ na normalne funkcjonowanie dziecka w codziennym życiu. 

Aż 8% dzieci żyje w domu w którym rodzice nadużywają alkohol. 

Dla porównania - 5% dzieci dorasta w domu gdzie rodzice są w konflikcie ze sobą. 

Zakłada się że 6,5% z 8% dzieci żyjących w domu gdzie rodzice nadużywają alkoholu, może doświadczyć trudności w życiu codziennym tym spowodowane. W wielu rodzinach wraz z nadużywaniem alkoholu występują również problemy psychiczne.

Dzieci te znajdują się w podwyższonej grupie ryzyka by doświadczać w późniejszym życiu negatywnych zaburzeń np. przemocy, zaniedbań, wykorzystywanie seksualne oraz wczesna śmierć. 

Undersøking

Po podjęciu decyzji o dalszych krokach (tiltak), zostają zbierane informację. Skupię się tu na dzieciach w wieku 7+. Naturalną rzeczą jest kontakt ze szkołą/ przedszkolem, nauczycielem, rodzicami, dzieckiem oraz placówką z której bekymringsmelding zostało wysłane. 

Warto wspomnieć, że barnevernet nie potrzebuje zgody dziecka (powyżej 18 lat) lub zgody (samtykke) rodziców (poniżej 18 lat) do uzyskania dokumentacji z placówek, które mają lub mogą mieć informację ważne w sprawie. W przypadku otrzymania bekymringsmelding i otworzenia sprawy, barnevernet jest zwolnione od ochrony danych osobowych i ma prawo do uzyskania dokumentacji, zdjęć, nagrań głosowych i podobnych, zarówno o dziecku jak i o rodzicach. 

Rett til å si sin mening

W Norwegii dziecko po ukończeniu 7. roku życia ma prawo do własnego zdania w ''sytuacjach, które mogą mieć duże znaczenie dla dziecka''. - Cytat można znaleźć tu.  

Po ukończeniu 12. roku życia zdanie dziecka ma odgrywać dużą rolę. 

Jest to zawarte zarówno w barnevernloven § 31 oraz barnekonvensjonen artikkel 12. 

Co znaczy, że zdanie dziecka ma dużą wartość w sprawie. Warto zauważyć, że dzieci często mają odmienne zdanie oraz punkt widzenia od dorosłych. Tym bardziej powinno się z dzieckiem rozmawiać otwarcie i wysłuchać ich potrzeb. Tematy tabu mogą po dłuższym czasie mieć bardzo duże konsekwencje.

Bekymringsmelding

Według statystyk podanych na bufdir.no oraz ssb.no w 2016 roku, pomoc otrzymało 54.620 dzieci oraz młodzieży w wieku od 0 do 22 lat, co odpowiada prawie 4% ludności w tym wieku.

Największa grupa wiekowa objęta Barnevernet to 6-12 lat oraz 13-17 lat.

Dlaczego jednak organizacja ta wzbudza tak wielki strach wsród polaków? Czy jest on uzasadniony? Czy Barnevernet może bez żadnego zawiadomienia wtargnąć i zabrać dziecko?

Otóż nie, decyzja o odebraniu dziecka jest długim procesem, poprzedzona wieloma zebraniami, zbieraniem informacji oraz często próbą porozumienia z rodzicami. Pierwszym krokiem jest 'bekymringsmelding' - list zawiadamiający. Może on być wysłany ze szkoły, pogotowia, NAV-u,  sąsiada, lekarza a nawet samego dziecka. Jednym słowem może to zrobić każdy.
Po odebraniu bekymringsmelding przez barnevernet mają oni obowiązek rozpatrzyć sprawę najpóźniej w ciągu tygodnia, oraz podjąć decyzję o zawieszeniu lub podjęciu dalszych kroków (tiltak). Jest to zamieszczone w § 4-2 Barnevernloven.

Zawiadamiający, który jest prywatną osobom, może pozostać anonimowy. Publiczne placówki mają natomiast 'obowiązek zgłaszania' w sytuacjach alarmujących (meldeplikt).

Pierwszy wpis...

Barneverntjenesten, słowo które wywołuje strach u większości polaków mieszkających w Norwegii. Organizacja, która znana jest ze swoich drastycznych metod odbierania dzieci ich rodziom. Organizacja, którą posądza się o odurzanie czy okłamywanie dzieci.

W internecie można znaleźć mnustwo historii, raportarzy czy nawet krótkich filmików. Ale ile tak naprawdę jest w nich prawdy? Ile czynników zostało sprytnie pominiętych oraz czego powinniśmy się obawiać? Gdzie zgłosić się o pomoc gdy ktoś naprawdę jej potrzebuje? 

W tym blogu zmierzę się z prawdą. Przedstawię własny punkt widzenia oraz własne doświadczenia. Punkt widzenia z oczów zagubionej jeszcze wtedy nastolatki, która rozpaczliwie szukała pomocy jednak nigdy jej nie dostała.