Min historie, del 3.

Stało się, tego jednego dnia moje życie odwróciło się do góry nogami. Poprosiłam o pomoc w szkole, po pewnym czasie, do naszego życia wkroczyło barnevernet. Sytuacja w domu trwała wiele lat i była poważna. Jak każdy polak w Norwegii słyszałam wiele strasznych historii, obawiałam się najgorszego...

Nie było tu mowy o błahych zaniedbaniach typu; brak kurtki, smutek, zabranie telefonu czy wiele innych błahostek, które do tej pory krążą wśród nas polaków. Niestety...

Nasza rodzina rozpadła się na krótki czas, by potem znów do siebie wrócić. Również wtedy barnevernet nie wtargnęło i nie odebrało dzieci. Pamiętam wiele spotkań, rozmów, dokumentacji. Spotkania w szkole, w domu ale również spotkania tylko z poszczególnymi członkami rodziny w stosunku do wybranego programu. Toczyło się to mniej więcej przez rok. A nasz dramat trwał dalej. 

Jako przestraszona nastolatka pamiętam wieczną nieufność, brak wiary ze strony rodziców i zarazem strach. Tak bardzo chciałam uzyskać pomoc. Ostrożność kazała mi przemyśleć każde słowo zanim zostało ono wypowiedziane. Nie jeden raz musiałam tłumaczyć słowa, listy czy rozmowy. Coś co sprawiło, że odpowiedzialność za całą rodzinę spadła na mnie. Poczucie winy coraz bardziej się wtedy pogłębiało. 

Czułam się wiecznie... niezrozumiana i inna.

Lider i stillhet...

Samookaleczenia wsród dzieci znacznie wzrosły przez ostatnie lata. Dzieci te nie radzą sobie z poczuciem winy, wstydem i czują się bezradne, często też nie wiedzą w jaki inny sposób poradzić sobie ze złością. Tylko połowa przyznaje się do samookaleczenia. 

Samookaleczanie się jest desperacką próbą odciążenia wewnętrznego bólu. 

Według Mette Ystgaard w raportażu na dinside.no ciężko jest dostrzec dzieci które się okaleczają. Wszyscy są różni oraz dają różne sygnały. Niektórzy się izolują inni są spokojni oraz bardziej otwarci. Brak nadziei, lęk oraz niskie poczucie własnej wartości mogą być częścią problemu. 

Jeśli masz podejrzenia lub martwisz się o kogoś, pokaż że się przejmujesz. Zapytaj i pokaż troskę, zarazem unikaj oceniania czy moralizowania. Wysłuchaj i pokaż chęć do wysłuchania. To może znaczyć tak dużo dla drugiego człowieka...

Nie bójmy się zainterweniować lub skontaktować z odpowiednimi organizacjami. Zastanówmy się jeszcze raz ile zła czekało by gdyby nie barnevernet? A może nie było by różnicy?

Min historie, del 2.

Od mojego pierwszego spotkania z barnevernet mineło już 5 lat. Jaki wpływ mieli oni na moje życie? Byłam wtedy tylko małym dzieckiem, które potrzebowało pomocy. Niosłam na barkach dużo odpowiedzialności, strachu, poczucia winy oraz wstydu. Ale zanim to nastąpiło robiłam wszystko by zwrócić na siebie uwagę dorosłych....

W wieku 14 lat po raz pierwszy się okaleczyłam. Chciałam na siebie zwrócić uwagę, pokazać jak bardzo mi ciężko. Tej samej nocy zobaczyli to rodzice. Jakie skutki to przyniosło?
Długa rozmowa zakończona zostawieniem 14-letniego dziecka z jeszcze większym poczuciem winy. A przecież to sytuacja w domu mnie zabijała.

Zaczęłam uciekać z domu, niejednokrotnie zostawiając długie listy jak bardzo mi źle, lub jak bardzo zostałam zraniona. Bezskutecznie.

Przestałam czuć, rzeczy zaczęły mi się wydawać obojętne. Jedyne uczucie jakie odczuwałam to smutek i strach. Ogromny smutek, który stał się bliskim przyjacielem.

Nie jednokrotnie chciałam porozmawiać z psychologiem, psychiatrą, kimkolwiek... jednak bałam się o losy mojej rodziny. Wiedziałam, że barnevernet wtargnie w nasze życie. Ostatecznie jednak nie miałam wyboru.

Normalna a patologiczna rodzina...

Nie raz spotkałam się z opinią ludzi, że barnevernet pozostawia ¨patologiczne¨ rodziny w spokoju, a podejmuje drastyczne środki u normalnych rodzin. Ale kiedy rodzina jest normalna? Jaki jest wzór na idealną rodzine? I jaka jest różnica oczami dziecka? 

Czy normalna rodzina to ta, gdzie oboje rodziców ma pracę, je wspólnie obiad, wyjeżdża wspólnie na wakacje i wygląda na szczęśliwą? Bo jeśli tak wygląda ¨normalna rodzina¨ to moja taką była. Mimo to, znajdowało się tam dziecko, które rozpaczliwie szukało pomocy i nie radziło sobie z codziennością. A problemy narastały...

Selvmord og selvmordsforsøk

Samobójstwo w Norwegii jest wynikiem samookaleczenia oraz pragnienia śmierci. W 2015 roku samobójstwo popełniło 400 mężczyzn oraz 190 kobiet. Razem 598 samobójstw, z czego tylko 10% to wypadki samochodowe. 

Według reportażu NHI, aktualizowanym ostatnio w czerwcu 2017 roku między 4000 a 6000 osób w Norwegii próbuje odebrać sobie życie każdego roku. Trzy razy więcej kobiet niż mężczyzn.

Selvmordforsøk hos barn og ungdom

Prawie 1/3 dzieci oraz nastolatków przyznaje, że miało kiedyś myśli samobójcze. Jeden na dziesięć nastolatków próbował się zranić, najczęściej nigdy nikomu o tym nie mówiąc.

Samobójstwo stało się najczęstszym powodem śmierci wśród chłopców oraz młodych mężczyzn w Norwegii. Co odpowiada 27% z wszystkich śmierci w 1998 u mężczyzn, oraz 24% z wszystkich śmierci w 1998 u kobiet. 

W 2015 roku odebrało sobie życie 6 dziewczyn oraz 13 chłopców, poniżej 20 roku życia. 

Jeśli zauważyłeś niepokojące zachowanie u twojego dziecka, lub jeśli masz myśli samobójcze, możesz zadzwonić na Alarmtelefonen pod 116 111 (polączenie jest niewiążące i darmowe). 

Alkoholmisbruk, hvordan kan det ramme barna?

Bezwładność. Dzieci które wychowują się w domu gdzie rodzice nadużywają alkoholu, uważają, że nie możliwe jest znalezienie pomocy. Często ponieważ czują, że nie będą zrozumiane lub brakuje im odwagi. W ten sposób pozostają w sytuacji stałej presji psychicznej. 

Dzieci w późniejszym wieku

Dzieci w późniejszym wieku, które doświadczyły lub doświadczają nadużycia alkoholu u rodziców, mają często problemy relacyjne, niskie samopoczucie, trudności z wyrażaniem uczuć, tłumienie radości i smutku oraz nadmierne zrozumienie/ próby zrozumienia innych. 

Poczucie winy oraz wstydu mogą być uciążliwe przez lata.

Niektórzy mogą również doświadczyć choroby psychiczne typu: depresja, napady lęku, zaburzenia  odżywiania a nawet myśli samobójcze a nawet próby samobójcze.

Czy chcesz żeby twoje dziecko tego doświadczyło? 

Tu możesz znaleźć pomoc jako rodzic, który jest uzależniony od alkoholu lub innych używek: anonymealkoholikere.no/2/ lub blakors.no/alkohol-og-rusbehandling/

Tu możesz znaleźć pomoc jako dziecko, które doświadczyło nadużywania alkoholu lub innych używek przez rodziców: blakors.no/kompasset/

Pamiętaj, że wiele dzieci może odczuć tego typu objawy przy uzyskaniu starszego wieku, przeprowadzki a nawet przy zajściu w ciąże.