Min historie, del 3.

Stało się, tego jednego dnia moje życie odwróciło się do góry nogami. Poprosiłam o pomoc w szkole, po pewnym czasie, do naszego życia wkroczyło barnevernet. Sytuacja w domu trwała wiele lat i była poważna. Jak każdy polak w Norwegii słyszałam wiele strasznych historii, obawiałam się najgorszego...

Nie było tu mowy o błahych zaniedbaniach typu; brak kurtki, smutek, zabranie telefonu czy wiele innych błahostek, które do tej pory krążą wśród nas polaków. Niestety...

Nasza rodzina rozpadła się na krótki czas, by potem znów do siebie wrócić. Również wtedy barnevernet nie wtargnęło i nie odebrało dzieci. Pamiętam wiele spotkań, rozmów, dokumentacji. Spotkania w szkole, w domu ale również spotkania tylko z poszczególnymi członkami rodziny w stosunku do wybranego programu. Toczyło się to mniej więcej przez rok. A nasz dramat trwał dalej. 

Jako przestraszona nastolatka pamiętam wieczną nieufność, brak wiary ze strony rodziców i zarazem strach. Tak bardzo chciałam uzyskać pomoc. Ostrożność kazała mi przemyśleć każde słowo zanim zostało ono wypowiedziane. Nie jeden raz musiałam tłumaczyć słowa, listy czy rozmowy. Coś co sprawiło, że odpowiedzialność za całą rodzinę spadła na mnie. Poczucie winy coraz bardziej się wtedy pogłębiało. 

Czułam się wiecznie... niezrozumiana i inna.

Lider i stillhet...

Samookaleczenia wsród dzieci znacznie wzrosły przez ostatnie lata. Dzieci te nie radzą sobie z poczuciem winy, wstydem i czują się bezradne, często też nie wiedzą w jaki inny sposób poradzić sobie ze złością. Tylko połowa przyznaje się do samookaleczenia. 

Samookaleczanie się jest desperacką próbą odciążenia wewnętrznego bólu. 

Według Mette Ystgaard w raportażu na dinside.no ciężko jest dostrzec dzieci które się okaleczają. Wszyscy są różni oraz dają różne sygnały. Niektórzy się izolują inni są spokojni oraz bardziej otwarci. Brak nadziei, lęk oraz niskie poczucie własnej wartości mogą być częścią problemu. 

Jeśli masz podejrzenia lub martwisz się o kogoś, pokaż że się przejmujesz. Zapytaj i pokaż troskę, zarazem unikaj oceniania czy moralizowania. Wysłuchaj i pokaż chęć do wysłuchania. To może znaczyć tak dużo dla drugiego człowieka...

Nie bójmy się zainterweniować lub skontaktować z odpowiednimi organizacjami. Zastanówmy się jeszcze raz ile zła czekało by gdyby nie barnevernet? A może nie było by różnicy?

Min historie, del 2.

Od mojego pierwszego spotkania z barnevernet mineło już 5 lat. Jaki wpływ mieli oni na moje życie? Byłam wtedy tylko małym dzieckiem, które potrzebowało pomocy. Niosłam na barkach dużo odpowiedzialności, strachu, poczucia winy oraz wstydu. Ale zanim to nastąpiło robiłam wszystko by zwrócić na siebie uwagę dorosłych....

W wieku 14 lat po raz pierwszy się okaleczyłam. Chciałam na siebie zwrócić uwagę, pokazać jak bardzo mi ciężko. Tej samej nocy zobaczyli to rodzice. Jakie skutki to przyniosło?
Długa rozmowa zakończona zostawieniem 14-letniego dziecka z jeszcze większym poczuciem winy. A przecież to sytuacja w domu mnie zabijała.

Zaczęłam uciekać z domu, niejednokrotnie zostawiając długie listy jak bardzo mi źle, lub jak bardzo zostałam zraniona. Bezskutecznie.

Przestałam czuć, rzeczy zaczęły mi się wydawać obojętne. Jedyne uczucie jakie odczuwałam to smutek i strach. Ogromny smutek, który stał się bliskim przyjacielem.

Nie jednokrotnie chciałam porozmawiać z psychologiem, psychiatrą, kimkolwiek... jednak bałam się o losy mojej rodziny. Wiedziałam, że barnevernet wtargnie w nasze życie. Ostatecznie jednak nie miałam wyboru.

Normalna a patologiczna rodzina...

Nie raz spotkałam się z opinią ludzi, że barnevernet pozostawia ¨patologiczne¨ rodziny w spokoju, a podejmuje drastyczne środki u normalnych rodzin. Ale kiedy rodzina jest normalna? Jaki jest wzór na idealną rodzine? I jaka jest różnica oczami dziecka? 

Czy normalna rodzina to ta, gdzie oboje rodziców ma pracę, je wspólnie obiad, wyjeżdża wspólnie na wakacje i wygląda na szczęśliwą? Bo jeśli tak wygląda ¨normalna rodzina¨ to moja taką była. Mimo to, znajdowało się tam dziecko, które rozpaczliwie szukało pomocy i nie radziło sobie z codziennością. A problemy narastały...

Selvmord og selvmordsforsøk

Samobójstwo w Norwegii jest wynikiem samookaleczenia oraz pragnienia śmierci. W 2015 roku samobójstwo popełniło 400 mężczyzn oraz 190 kobiet. Razem 598 samobójstw, z czego tylko 10% to wypadki samochodowe. 

Według reportażu NHI, aktualizowanym ostatnio w czerwcu 2017 roku między 4000 a 6000 osób w Norwegii próbuje odebrać sobie życie każdego roku. Trzy razy więcej kobiet niż mężczyzn.

Selvmordforsøk hos barn og ungdom

Prawie 1/3 dzieci oraz nastolatków przyznaje, że miało kiedyś myśli samobójcze. Jeden na dziesięć nastolatków próbował się zranić, najczęściej nigdy nikomu o tym nie mówiąc.

Samobójstwo stało się najczęstszym powodem śmierci wśród chłopców oraz młodych mężczyzn w Norwegii. Co odpowiada 27% z wszystkich śmierci w 1998 u mężczyzn, oraz 24% z wszystkich śmierci w 1998 u kobiet. 

W 2015 roku odebrało sobie życie 6 dziewczyn oraz 13 chłopców, poniżej 20 roku życia. 

Jeśli zauważyłeś niepokojące zachowanie u twojego dziecka, lub jeśli masz myśli samobójcze, możesz zadzwonić na Alarmtelefonen pod 116 111 (polączenie jest niewiążące i darmowe). 

Alkoholmisbruk, hvordan kan det ramme barna?

Bezwładność. Dzieci które wychowują się w domu gdzie rodzice nadużywają alkoholu, uważają, że nie możliwe jest znalezienie pomocy. Często ponieważ czują, że nie będą zrozumiane lub brakuje im odwagi. W ten sposób pozostają w sytuacji stałej presji psychicznej. 

Dzieci w późniejszym wieku

Dzieci w późniejszym wieku, które doświadczyły lub doświadczają nadużycia alkoholu u rodziców, mają często problemy relacyjne, niskie samopoczucie, trudności z wyrażaniem uczuć, tłumienie radości i smutku oraz nadmierne zrozumienie/ próby zrozumienia innych. 

Poczucie winy oraz wstydu mogą być uciążliwe przez lata.

Niektórzy mogą również doświadczyć choroby psychiczne typu: depresja, napady lęku, zaburzenia  odżywiania a nawet myśli samobójcze a nawet próby samobójcze.

Czy chcesz żeby twoje dziecko tego doświadczyło? 

Tu możesz znaleźć pomoc jako rodzic, który jest uzależniony od alkoholu lub innych używek: anonymealkoholikere.no/2/ lub blakors.no/alkohol-og-rusbehandling/

Tu możesz znaleźć pomoc jako dziecko, które doświadczyło nadużywania alkoholu lub innych używek przez rodziców: blakors.no/kompasset/

Pamiętaj, że wiele dzieci może odczuć tego typu objawy przy uzyskaniu starszego wieku, przeprowadzki a nawet przy zajściu w ciąże. 

Trygg oppvekst

Bezpieczne dzieciństwo to coś na czym barnevernet zależy najbardziej. Dorastanie w przemocy może uszkodzić mózg dziecka, mogą to być problemy z pamięcią, koncentracją lub kontrolą nad emocjami. Kiedy ktoś ma podejrzenia o zaniedbaniu dziecka (fizycznego lub psychicznego) może to zgłosić poprzez bekymringsmelding. Osoba może pozostać anonimowa, nie musi mieć również dowodów - to barnevernet jest odpowiedzialne za zbadanie sprawy oraz podjęciu odpowiednich kroków. 

Wspominałam o tym we wcześniejszych wpisach (Hjelpe tiltak) jaką pomoc od barnevernet mogą dostać rodzice. Lub jeśli pomoc nie odnosi zamierzonych efektów (Avsluttet tiltak), barnevernet może wystąpić o przejęcie praw rodzicielskich i tym samym odebrać dziecko. Powodem może być narażenie na przemoc lub gdy rodzice nie są w stanie zapewnić dobrej opieki dzieciom. 

Po podjęciu decyzji o odebranie praw rodzicielskich oraz odebranie dziecka, zostaje złożony wniosek do Fylkesnemda (odpowiednik zarządu powiatu) do socialnych spraw. To Fylkesnemda podejmuje ostateczną decyzje. 

Informacje są wzięte z filmiku na Youtube zrobionego przez Redd barna

ReMoved

Przemoc, alkohol, zaniedbanie, dom zastępczy. Ile zła czekało by na dzieci gdyby nie barnevernet? Wzniecają więcej zła, a może je gaszą? 

Pragnę przedstawić krótki filmik na który trafiłam pare miesięcy temu, za każdym razem wywołuje u mnie silne emocje...

Filmik ma na celu poszerzenie wiedzy oraz zrozumienie emocji u małego dziecka. Myślę, że nie potrzeba tu komentarza, filmik doskonale odzwierciedla wszystkie emocje, myśli, uczucia.

Zapraszam do podzielenia się swoimi przemyśleniami w komentarzach.

Możliwość włączenia polskich napisów w filmiku. 

Hjelpetiltak avsluttes

W niektórych przypadkach ¨środek pomocy¨, który został wprowadzony przez barnevernet może trwać nawet pare lat. Może to być środek w postaci; osoby kontaktowej, tymczasowy dom dla dziecka u rodziny lub znajomych (avlastningshjem), przedszkole itd.

Barnevernet oceni czy środki pomocy są odpowiednie i czy warto je kontynuować. Celem jest umocnienie funkcji rodzicielskich. W sytuacjach gdzie tiltak nie dają oczekiwanych rezultatów oraz nie są już odpowiednie, barnevernet może rozważyć opcję o przejęciu władzy rodzicielskiej nad dzieckiem. -Barnevernloven § 4-12. 

Więcej na temat innych środków pomocy można znaleźć tutaj.

Litt av min historie...

Jak wyglądały pierwsze kroki barnevernet w moim życiu? Jak to się zaczeło i czy moje zdanie się liczyło?

Kolejna ciężka, nieprzespana noc. Czuję wyraźny zapach alkoholu w powietrzu. Szkła po rozbitych kieliszkach, oraz klejąca się podłoga po rozlanym alkoholu. Zaschnięte łzy na policzkach i zdarte gardło od krzyków. Rozszerzone źrenice i zmęczone oczy. Szybko bijące serce i oczy które widziały za dużo... po raz kolejny.

Takich nocy było w moim życiu wiele. Jednak z każdą kolejną uczucie bezradności i strachu zabijało mnie. Moje krzyki były głośne, jednak za każdym razem zbyt za ciche dla sąsiadów. Moje oczy były spuchnięte od zmęczenia, jednak sprytnie oszukiwały nauczycieli, znajomych, sąsiadów. 

Było źle, straciłam nadzieję, że kiedykolwiek mogę być szczęśliwa. A potem mijały dni i nasza rodzina znów sprawiała pozory szczęśliwych. 

Po 8 latach to ja poprosiłam o pomoc. Poprzez kolejne nowe osoby trafiłam na barnevernet. Usłyszeli wszystko, bez dziwnych ubarwień. Usłyszeli opinie 15-letniego dziecka...

Nie wtargnęli wtedy do domu, nie zabrali ani mnie, ani mojego młodszego rodzeństwa. Nie śledzili w szkołach, nie namawiali do zmiany decyzji. Oni... słuchali. Przychodzili z radami, próbowali pouczać rodziców. A sytuacja nie zmieniała się, kolejne noce, a ja byłam coraz bardziej zmęczona. Zmęczona tak bardzo, że nie potrafiłam już prosić o pomoc....

Hjelpetiltak

Po odebraniu bekymringsmelding oraz po okresie badawczym, barnevernet decyduje o działaniach jakie zostaną podjęte. Pod uwagę zostaje wzięta opinia wszystkich stron, opisanych w ¨Undersøking¨. Sprawa może zostać również zawieszona jeśli nie ma podstaw do dalszego działania. 

Sam okres badawczy nie powinien trwać więcej niż 3 miesiące. 

Przy podjęciu dalszych działań mogą one być bardzo różnorodne. Może to być pomoc przy miejscu w przedszkolu, zapewnienie osoby kontaktowej, kursy lub inne oferty które pomogą odciążyć rodziców. Hjelpetiltak są początkowo dobrowolne, co oznacza, że rodzic sam może wybrać z jakiej oferty zastosuje.  - Barnevernloven § 4-4. 

Jednak gdy rodzic odmówi działań, które barnevernet uzna za konieczne, może wystąpić o przejęcie władzy rodzicielskiej. - Barnevernloven § 4-12.  

W przypadku gdy dziecko skończyło 15. rok życia, ma prawo do własnej decyzji. Co oznacza, że rodzice nie mogą zastosować/ zdecydować o środku pomocy, któremu dziecko się sprzeciwia.

Vold i barndommen 

8% doświadczyło przemocy pomiędzy rodzicami. 

Według badania przeprowadzonego przed Mossie og Steffansen z 2016 roku. 

Dzieci oraz nastolatki, które doświadczyli przemocy pomiędzy rodzicami są 14 razy bardziej narażone na późniejsze bycie ofiarą przemocy. 

Co odpowiada 1 na 4 osoby, które w późniejszym życiu doświadczają przemocy partnerskiej. 

Dla porównania 1 na 15 osób, które w dzieciństwie nie doświadczyły przemocy pomiędzy rodzicami, doświadcza przemocy partnerskiej. 

Przemoc w domu może mieć konsekwencje na neurologiczny, poznawczy oraz emocjonalny rozwój a także na zdrowie psychiczne. Innymi negatywnymi konsekwencjami może być: problemy ze snem, wycofaniem społeczne, problemy z koncentracją oraz agresją. 

Milczenie

86% dziewczyn oraz 63% chłopców zawiadomiło o tym że doświadcza przemocy. Tylko 43% w przypadku dziewczyn oraz 30% w przypadku chłopców zawiadomiło pracowników służby zdrowia (pielęgniarka szkolna, lekarz, psycholog, dentysta itd). 

Mer enn hvert fjerde barn i Norge...

Więcej niż co czwarte dziecko w Norwegii dorasta w domu gdzie jeden lub dwoje rodziców ma problemy psychiczne lub problemy z alkoholem na tyle poważne, że mogą mieć wpływ na normalne funkcjonowanie dziecka w codziennym życiu. 

Aż 8% dzieci żyje w domu w którym rodzice nadużywają alkohol. 

Dla porównania - 5% dzieci dorasta w domu gdzie rodzice są w konflikcie ze sobą. 

Zakłada się że 6,5% z 8% dzieci żyjących w domu gdzie rodzice nadużywają alkoholu, może doświadczyć trudności w życiu codziennym tym spowodowane. W wielu rodzinach wraz z nadużywaniem alkoholu występują również problemy psychiczne.

Dzieci te znajdują się w podwyższonej grupie ryzyka by doświadczać w późniejszym życiu negatywnych zaburzeń np. przemocy, zaniedbań, wykorzystywanie seksualne oraz wczesna śmierć. 

Undersøking

Po podjęciu decyzji o dalszych krokach (tiltak), zostają zbierane informację. Skupię się tu na dzieciach w wieku 7+. Naturalną rzeczą jest kontakt ze szkołą/ przedszkolem, nauczycielem, rodzicami, dzieckiem oraz placówką z której bekymringsmelding zostało wysłane. 

Warto wspomnieć, że barnevernet nie potrzebuje zgody dziecka (powyżej 18 lat) lub zgody (samtykke) rodziców (poniżej 18 lat) do uzyskania dokumentacji z placówek, które mają lub mogą mieć informację ważne w sprawie. W przypadku otrzymania bekymringsmelding i otworzenia sprawy, barnevernet jest zwolnione od ochrony danych osobowych i ma prawo do uzyskania dokumentacji, zdjęć, nagrań głosowych i podobnych, zarówno o dziecku jak i o rodzicach. 

Rett til å si sin mening

W Norwegii dziecko po ukończeniu 7. roku życia ma prawo do własnego zdania w ''sytuacjach, które mogą mieć duże znaczenie dla dziecka''. - Cytat można znaleźć tu.  

Po ukończeniu 12. roku życia zdanie dziecka ma odgrywać dużą rolę. 

Jest to zawarte zarówno w barnevernloven § 31 oraz barnekonvensjonen artikkel 12. 

Co znaczy, że zdanie dziecka ma dużą wartość w sprawie. Warto zauważyć, że dzieci często mają odmienne zdanie oraz punkt widzenia od dorosłych. Tym bardziej powinno się z dzieckiem rozmawiać otwarcie i wysłuchać ich potrzeb. Tematy tabu mogą po dłuższym czasie mieć bardzo duże konsekwencje.

Bekymringsmelding

Według statystyk podanych na bufdir.no oraz ssb.no w 2016 roku, pomoc otrzymało 54.620 dzieci oraz młodzieży w wieku od 0 do 22 lat, co odpowiada prawie 4% ludności w tym wieku.

Największa grupa wiekowa objęta Barnevernet to 6-12 lat oraz 13-17 lat.

Dlaczego jednak organizacja ta wzbudza tak wielki strach wsród polaków? Czy jest on uzasadniony? Czy Barnevernet może bez żadnego zawiadomienia wtargnąć i zabrać dziecko?

Otóż nie, decyzja o odebraniu dziecka jest długim procesem, poprzedzona wieloma zebraniami, zbieraniem informacji oraz często próbą porozumienia z rodzicami. Pierwszym krokiem jest 'bekymringsmelding' - list zawiadamiający. Może on być wysłany ze szkoły, pogotowia, NAV-u,  sąsiada, lekarza a nawet samego dziecka. Jednym słowem może to zrobić każdy.
Po odebraniu bekymringsmelding przez barnevernet mają oni obowiązek rozpatrzyć sprawę najpóźniej w ciągu tygodnia, oraz podjąć decyzję o zawieszeniu lub podjęciu dalszych kroków (tiltak). Jest to zamieszczone w § 4-2 Barnevernloven.

Zawiadamiający, który jest prywatną osobom, może pozostać anonimowy. Publiczne placówki mają natomiast 'obowiązek zgłaszania' w sytuacjach alarmujących (meldeplikt).

Pierwszy wpis...

Barneverntjenesten, słowo które wywołuje strach u większości polaków mieszkających w Norwegii. Organizacja, która znana jest ze swoich drastycznych metod odbierania dzieci ich rodziom. Organizacja, którą posądza się o odurzanie czy okłamywanie dzieci.

W internecie można znaleźć mnustwo historii, raportarzy czy nawet krótkich filmików. Ale ile tak naprawdę jest w nich prawdy? Ile czynników zostało sprytnie pominiętych oraz czego powinniśmy się obawiać? Gdzie zgłosić się o pomoc gdy ktoś naprawdę jej potrzebuje? 

W tym blogu zmierzę się z prawdą. Przedstawię własny punkt widzenia oraz własne doświadczenia. Punkt widzenia z oczów zagubionej jeszcze wtedy nastolatki, która rozpaczliwie szukała pomocy jednak nigdy jej nie dostała.